صبح خروسخون به طبق عادت اجبار شده گهی پشت به زین و گهی زین به پشت، زور اتول همی کردمی تا زودتر همی رسم و به قاعده مجاز بتوانم اندازه اضافه کاری را در کارت ثبت همی کرده و تا وقت شغال خوان پی یک لقمه نان حلال بدوم. رادیو ماشین در میان صدای موتور بلندتر از خودش اخبار فوری و ویژه ای را اعلام می کرد ک امسال قرار است به دانشجویان و طلاب بن کتاب(دراینجا دست بی جنبه ام ناخودآگاه بسمت پیچش کشیده شد و بلندترش کرد تا بهتر و بیشتر لذت ببریم) بدهند و مهلت ثبت نام از تاریخ ال تا بل است و اصلاً قابل تمدید نمی باشد. دیدیم اینجوری کیفمان کوک نیست و حظی وافر نمی بریم. به طرفه العینی ماشین را به کنار خاموش کرده و گوش جان به قلب رادیو چسبانده و صدای تلمبه قلوب هیجان زده خود و ماشینمان را آرام بنمودیم و به آوا گوش سپردیم که سازمان بووووووق اعلام کرده سال گذشته مبلغ بن 25 هزار تومان بوده و امسال با بیش از 100نفر ساعت کاری و مشاوره، توافقاتی صورت گرفته و با تأمین اعتبار لازم و تأیید مجلس محترم خدمتگزار و موافقت دولت و همیاری شورای عالی انقلاب فرهنگی و ستاد بحران و حوادث غیرمترقبه این مبلغ به سی هزار تومان افزایش یافته است. به ناگهان جیغی از اعماق جانمان فوران زده و بی توجه به نگاه های وحشت زده دیگران، شکری بی پایان به جای آورده ایم و حسرتی بر ذهنمان نشست که چقدر شب گذشته تا ثانیه نودم مهلت ثبت نام یارانه با مادر بچه ها کَل کَل و استخاره و یکی به دو و سلام وصلوات حوالت همی می کردیم ک آیا بین گزینه کمتر از 600 هزار تومان یا گزینه از 600 هزار تا 1 میلیون تومان با توجه به سه شیفت کار کردن و بچه ها و خانواده را شبانه روز فقط 6ساعت(با احتساب زمان خواب) دیدن و تعمیر ماشین نکردن و پرداخت نکردن شهریه ثابت و متغیر ترم دانشگاه خودم و شهریه و پول سرویس فرزندان (بیشترزندگی بهتر) کدام را علامت بزنیم که خدای نکرده خدای نکرده روم به دیفال 45 هزار تومان ماهیانه را در بررسی حساب ارزی و سپرده برون مرزی خودمان از دست ندهیم و برای رفع بلا، بلافاصله نذر کردم با اخذ سی هزار تومان بن کتاب مبلغ هزار تومان آن را شکرانه بدهم .

امروز، سه روز است اضافه کاری را از دست داده و جهت ثبت نام دریافت بن کتاب به دانشکده و کافی نت می روم و بالاخره دریافتم که مقدار محدود است و به همه تعلق نمی گیرد و من چقدر آرزو کردم کاش جزو همه نباشم ولی بودم.

کاش ثبت نام یارانه قابل ویرایش بود. سه روز از دست دادن اضافه کاری یعنی مصیبت و باید گزینه اول را علامت بزنم.

وحید  شیخ احمد صفاری

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا