آیت الله شفق عالمی گرانقدر و شاعری نو اندیش

آیت الله شفق عالمی گرانقدر و شاعری نو اندیش
امام جمعه اردکان یزد و سراینده شعر معروف " هر چه که بیند دیده، خدایش آفریده" که در کتابهای ابتدایی به نام "شفق" معرفی شده بود شامگاه گذشته در سن 73 سالگی پس از سال ها بیماری مزمن قلبی دار فانی را وداع گفت.
به گزارش خبرنگار مهر در یزد، آیت الله حاج شیخ محمد حسین بهجتی اردکانی فرزند استاد تقی اردکانی متولد 1314 است، وی از 7 سالگی فراگیری علم و دانش را در مکتب های آن زمان شروع کرد.

وی پس از یک سال و نیم دروس پنج ساله دبستان را آموخت و در 12 سالی وارد حوزه علمیه اردکان شد و زیر نظر آیات عظام خاتمی و ملا محمد حائری شروع به فراگیری علم فقه کرد.

بهجتی در 16 سالگی به مدرسه مصال یزد رفت و زیر نظر آیات عظام شیخ محمد علومی و سید علی محمد کزرونی به ادامه فراگیری دانش پرداخت و در همان زمان با آیت الله مصباح یزدی آشنا شد.

وی در سال 1331 هجری شمسی به تشویق ملامحمد حائری به قم رفت و در مدرسه خان (آیت الله بروجردی) و فیضیه و حجتیه سکنی گزید.

آیت الله شفق مدارج متوسط و عالی را در محضر آیات عظام امام موسی صدر، شبیری زنجانی ، علی مشکینی ، مرتضی حائری و سلطانی طباطبائی به پایان برد و فلسفه وحکمت را در خدمت علامه طباطبائی و آیت الله منتظری آموخت.

وی در دروس خارج از فقه و اصول نیز در محضر آیات عظامی چون بروجردی ، مرتضی حائری ، امام خمینی ، سید محمد محقق داماد و دکتر بهشتی کسب فیض کرد.

او در مباحث اخلاقی خود همواره از استادانی چون حاج حسین فاطمی قمی ، حاج شیخ عباس تهرانی کسب فیض می کرد.

آیت الله بهجتی همزمان با این دروس تاریخ وحدیث و بان انگلیسی را تا حدودی آموخت.

این عالم گرانقدر یزدی با بزرگانی چون آیت الله هاشمی رفسنجانی ، مسعودی خمینی، غلامحسین حقانی ، آیت الله و مرجع تقلید شیعیان جهان یوسف صانعی و مقام معظم رهبری همدرس و هم مباحثه بود.

وی همچنین از شاگردان مرحوم امام خمینی (ره) و حضرت آیت الله سید روح الله خاتمی و اولین شاعر شعر انقلاب اسلامی (متخلص به شفق) بود که پس از سالها تلاش علمی در حوزه علمیه قم و امامت جماعت مسجد الرسول (مسجد اردکانیها) در تهران ، پس از تصدی مسئولیت نمایندگی امام و امامت جمعه یزد توسط مرحوم آیت الله خاتمی به امامت جمعه اردکان منصوب شد.

آیت الله شفق جوهره اصلی اشعارش را در سادگی و محتوای عمیق آن می دانست. ایشان علاوه بر آنکه طبعی روانی داشت چندان در قالب‌های کهنه باقی نماند و اشعار نو را در قالب کهن می سرود.

وی در یکی از اشعار معروف خود که از ابتدای انقلاب در کلاس دوم دبستان تدریس می شده ، آورده است:

هرچه که بیند دیده خدایش آفریده

خورشید و ماه تابان ستاره درخشان

درخت و سبزه و گل سوسن سرو و سنبل

جنگل و دشت و دریا پرندگان زیبا

این همه به قدرت خدا نموده خلقت