یزدفردا

در کتاب مستطاب حکمت الاطفال اثر خامه مرحوم جدّ زبان‌دراز معروف به «طویل‌اللسان» که در دو قرن پیش نوشته شده آمده: طویل‌اللسان همی گوید: دو نفر از نوادگان را در حال بحث و مجادله دیدم که بزرگی، کوچکی را خطاب ساختی و نصیحت همی کردی که جان برادر رمضان المبارک چون در رسید حفظ حرمت ماه مبارک و روزه‌داران محترم چون اصل روزه واجب است. پس تو حرمت همی دار و اگرچه روزه بر تو واجب نیست اما در ملاعام و در دید روزه‌داران که بس تشنه و گرسنه‌اند از خوردن و آشامیدن پرهیز کن وگرنه محتسب در رسد و تو را حد زند حد زدنی. برادر کوچک از سر نقصان عقل گفت: مگر همه ایام روز خدا نیست، آنان که مال این مردم گرسنه و تشنه خورند و از دروازه خروار خروار خارج کنند یا پس‌انداز نمایند چرا حد نخورند؟ برادر بزرگ لب گزید و خانه داروغه نشان داد و گفت: جان برادر آنانکه مال مردم در ملاعام نخورند در خفا خورند بی‌آنکه گرسنه‌ای و تشنه‌ای ببینند و هوس کنند و بعدها خبرش بشنوند دوم آنکه تک نفری نخورند و باهم خورند چنانکه سبیل والی و داروغه هم چرب شود سیم، این حکم خاص مردمان و مومنان است مال رعیت خورندگان این صفات نداشته باشند پس هیچی... خودتان بقیه‌اش را بخوانید و جوابش را هم بدهید. خدا یارتان.

زبان‌دراز