یزدفردا

آنان که بی‌ادعا حافظ میراث‌اند، امروز خود به میراثی از رنج، بی‌توجهی و مظلومیت بدل شده‌اند.

کارمندان اداره‌کل میراث فرهنگی یزد با حجم کاری بالا، مراجعات مردمی گسترده، ماموریت‌های تخصصی و مسئولیت‌های سنگین، در مقایسه با بسیاری از ادارات، از حداقل حقوق و مزایا برخوردارند. این نابرابری، آنان را در تامین ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی ناتوان کرده و شرمندگی را به خانه‌هایشان برده است؛ شرمندگی از پاسخ ندادن به خواسته‌های فرزندان، از ناتوانی در خرید یک لباس نو، از نداشتن توان مالی برای یک سفر ساده زیارتی.

با وجود تمام سختی‌ها، انگیزه خدمت هنوز در دلشان زنده است. امید دارند روزی صدایشان شنیده شود و مسئولان سری به دل‌های خسته نگهبانان این بناهای تاریخی بزنند. اما افسوس، فریادشان در سینه حبس شده و کسی به رنجشان گوش نمی‌سپارد؛ صدایی بی‌رسانه، بی‌تریبون، و بی‌گوش شنوا.

در روزگاری که تورم و گرانی نفس‌ها را بریده، دیدن کارمندان میراث فرهنگی که با انگیزه در محل کار حاضر می‌شوند، ستودنی است. کسی نمی‌پرسد: به چه گناهی کارمند این اداره شدند؟ چرا باید حقوقی بگیرند که حتی کفاف رفت‌وآمد ماهانه‌شان را نمی‌دهد؟ چرا باید رؤیای خرید خانه، خودرو یا جهیزیه فرزندان برایشان به آرزویی دست‌نیافتنی تبدیل شود؟

اگر کارمندی بخواهد با خانواده‌اش سفری زیارتی برود، باید سه ماه از زندگی‌اش را فدای آن کند. اگر بخواهد خانه‌ای بسازد، باید سال‌ها از خواسته‌های ابتدایی‌اش چشم بپوشد. اگر بخواهد فرزندش را به دانشگاه بفرستد، باید از سلامت خود بگذرد.

در میان کارمندان استان، مظلوم‌ترین‌ها شاید همین حافظان میراث باشند؛ آنان که درد دل‌هایشان گفته نشده و راهی برای بیانشان نیافته‌اند. چرا باید وزیر میراث فرهنگی در سفر به یزد، از وضعیت معیشتی کارمندان بی‌خبر باشد؟ چرا باید پس از شنیدن درد دل‌ها، تازه نگران شود و افسوس بخورد؟ بی‌توجهی به مشکلات این کارکنان نشانه چیست؟ ضعف سیستم، ناکارآمدی مسئولان اجرایی استان، یا سکوت کارمندانی که تا امروز با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند؟

نکته‌ای تامل‌برانگیز آن‌که در حالی‌که برخی کارمندان استان حقوقی بالاتر از ۵۰ میلیون دریافت می‌کنند، چرا کارمند میراث فرهنگی با آن‌همه مشغله باید تنها یک‌سوم آن را بگیرد؟

امید آن است که روزی وضعیت حقوق و مزایای کارمندان میراث فرهنگی یزد چنان شود که جوانان برای استخدام در این اداره رقابت کنند، نه اینکه از آن گریزان باشند. روزی که میراث فرهنگی نه فقط در بناها، بلکه در کرامت انسانی کارکنانش تجلی یابد.

و امید آنکه مسوولان ارشد اجرایی استان جویای وضعیت حقوق و معیشت کارمندان میراث فرهنگی یزد شوند.