یزدفردا

راضیه حسینی:

درحالی‌که قیمت‌ها سوار بر بنز و بی ام و در اتوبانی با سرعت مجاز دویست کیلومتر بر ساعت، در حال سبقت‌گرفتن از یکدیگر هستند، ما در جاده‌ای فرعی، در تلاشیم فرغونی که همان یک چرخش هم لق می‌زند و حسابی کم باد شده است را میان سنگ و چاله و سرعت‌گیر، به حرکت در آوریم و با تشویق مسئولان، در تلاشیم تا به قیمت‌ها برسیم!

این وسط هم برای تنوع و کسل‌کننده نشدن مسیر، مسئولان شگفتانه‌های جذابی برای‌مان رو می‌کنند. مثلاً همین کالابرگ. از آن‌جایی که نمی‌توانند دست به مقدار و اندازه‌اش بزنند، هر بار شیوه‌ی ارائه را متفاوت می‌کنند تا مردم تصور کنند این بار با قبلی فرق دارد، پس حتماً بهتر و بیشتر می‌توانیم پیش برویم.

شاید ماه دیگر، شیوه باز هم عوض شود. مثلاً پانصد هزار تومان برای هر نفر از دهک‌های پایین، به شکل تدریجی اضافه شود. اول دویست هزار تومان، که با سلام به سوپری محل تمام می‌شود، بعد دویست هزار تومان دیگر که با نگاه به قصابی محل ته می‌کشد و آخر ماه، وقتی فرغون در حال چپه شدن است، برای دوام‌آوردن مردم، صدهزار تومان دیگر هم واریز می‌کنند که این یکی فقط با تصور نگاه به یکی از مغازه‌ها تمام می‌شود.

در ماهی دیگر ممکن است اعلام کنند که دیگر کالابرگ نمی‌دهند، و دقیقاً زمانی که مردم از همه‌جا ناامید شدند و نایی برای ادامه نداشتند، اعلام کنند: «شوخی کردیم. این ماه هم کالابرگ هست.» با این شیوه مردم با همان قیمت قبلی، طوری ذوق می‌کنند انگار مبلغ دوبرابر شده است.

نگران نباشید. شیوه برای ارائه‌ کالابرگ کم نمی‌آید. بالاخره یک راهی برای حرکت فرغون زندگی مردم پیدا می‌شود، حتی اگر آن طرف، و در اتوبان بزرگ، فِراری مشغول سبقت‌گرفتن از همه باشد!