یزدفردا
پایگاه خبری و تحلیلی
نور بر دست من چکيد
گفت نه اين خواب است
چشم حقايق را از روي پل گور عبور دادم
حادثه به درونم رفت
قلب مرا بيدار کرد
زنداني شدم،چه قدر غريب بودم
در آن هواي قرمز سرد
به پاييز آمدم
پاييز گريه مي کرد
گفتم روح من خرامان مي رود
گفت:نه، نمي خواهم
گريه کنان درياي قرمز را راه انداختم
نور تابيد دست مرا تامرز حادثه برد
سفري در اوج هزار پايي صفحات مرگ
من از اين شهر به آن شهر
هواي گرم زمستان به درونم ريخت
تا در ايستگاه عشق لنگر انداختم
دوشاخه ي شب بو را می ديدم که از من غيبت مي کردند
گل هاي اقاقيا را عبادت می کردم تا صبح
خطوط مثلث وارانه اي از مرگ ترسيم کردم
ماه مرا بو کرد
بوي حادثه را با عطر لحظات باران پاک کردم
واژه ها گريه مي کردند
خط خوشم از درون صدايم کرد
باز پيش آن پاييز حادثه ها رفتم
جوابم کرد
در حال گريه کردن قدم مي زدم از جاده هاي مرگ
ناگهان روحي از عشق بر من چکيد
خطوط کوه را تا ابر پر کردم
فضاي عطرآگين و مه آلودم را
از پشت ابر نماياندم
روي کوه نشستم از دور
خطوط حادثه را پاک کردم
با اسب چموش، خشمگين قدم زدم
تا روح گفت:مستانه مي زنيم
پرش عشق در خندق نگاهم موج زد
پروانه شدم
از عبور چلچله ها خسته شدم
مطلقانه بهار گرفتم
دوان دوان در کوچه باغ هاي نوجواني قدم می زدم
کعبه ي گل سرخ را بوسيدم
با نور مأنوس
در زير چتر شام، رگ فانوس را بوسه زدم
کم کمک از ييلاق ذهن ،باد را دردست گرفتم
طوفان شدم
ريختم
تا به خندق گور پريدم