محیط زیست یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار محسوب می‌شود. در این نگاه به توسعه، محیط زیست از حاشیه به درآمده و از ارکان اصلی توسعه پایدار تلقی می‌شود. چنین جایگاهی در الگوی توسعه، تنها به معنی ارتقای سطح یک بخش نیست. بلکه در نگاهی نظام‌مند و کل‌نگر، ارتباطات متقابل و انطباق میان ارکان الگوی توسعه پایدار باید بنحوی که برایند آنها بتوانند از کاستی‌های الگوهای پیشین توسعه بکاهد و بر قوت‌های توسعه‌ای بیفزاید بگونه‌ای که پایداری فرایندهای توسعه بیشتر شود.
بنا به تعریف، محیط زیست عبارتست از :
تمام عوامل زنده و غیر زنده که فرد یا جمعیت را در هر مرحله از چرخه زندگی تحت تأثیر قرار می‌دهد. از محیط زیست ، گاه برای مشخص کردن مجموعه شرایط خاصی که پیرامون پدیده ویژه‌ای مطرح است نیز استفاده می‌شود.
ذکر ین مطالب نیز لازم است که عوامل زنده و غیر زنده در چارچوب روابط (قوانین) طبیعت با یکدیگر ارتباط دارند که با افزایش توانایی‌های انسان بعضی از آن قوانین تحت تأثیر قرار می‌گیرند. آنچه در این تعریف و اساساً در مباحث توسعه پایدار اکولوژیکی مطرح است بر این مبنا قرار دارد که تحولات توسعه‌ای بگونه‌ای صورت گیرد که نظام طبیعت، پویای تعادل خود را از دست ندهد و ظرفیت‌های تحمل زیست بومهای آن از بین نرود. ظرفیت تحمل عبارتست از :
حداکثر فراوانی جمعیت انسان یا گونه یا فعالیتی که یک زیستگاه یا زیست بوم قادر به تأمین نیازهای آن می‌باشد بدون آنکه به توان آن زیستگاه یا زیست بوم در تأمین همان فراوانی در آینده آسیبی وارد شود.
> مطلب این صفحه را به زبان دلخواه خود ترجمه کنید
این خبر را با دوستان خود به اشتراک بگذارید
- نویسنده : یزد فردا
- منبع خبر : خبرگزاری فردا
پنجشنبه 18,آوریل,2024