همين يك دهه پيش بود كه عده‌اي از روشنفكران و نويسندگان قوم، با افتخار ميگفتند انسان هزاره سوم در جامعه‌ متمدن باهم زندگي مي‌كنند و از روزگار غارنشيني با تمسخر و با لقب عصر انزوا و جاهليت ياد مي‌كردند.
زبان دراز با تحقيق و تفحص و با ملاحظه‌ي بعضي خانوارهاي ايراني در رد نظريه اين بزرگان عرض مي‌كند كه گروهي از ما به‌سرعت به‌عصر غارنشيني نزديك مي‌شويم و اين‌گونه دليل مي‌آورد كه به غذا خوردن نگاه كنيد. مثلاً در غارها سفره‌اي و آداب پهن كردن و چيدن سفره نبود هركس تكه‌اي از شكار خود را گاز ميزد همانطوركه در اين زمان تعدادي از نسل نو شديداً علاقمند به فست فودهاست و از سفره‌ بيزار است، به گوشه‌اي تاريك و كم‌نور رفته ساندويچ را با ولع و اشتهاي فراوان گاز ميزند. در غارنشيني صحبت و نوشتار نبود. پيام‌ها كوتاه و تصويري بر غار حك مي‌شد مثلاً نيزه علامت شكار، عكس آدم نشانه كوچ و كشيدن رعدوبرق يعني الفرار كه مادر زن يا خواهرزن مي‌رسند.
حال نگاه كنيد آن‌چه‌كه با تلفن‌هاي همراه و انواع و اقسام وسايل رايج براي يكديگر مي‌فرستند به خانه‌ها كه برويد هركس كله مبارك را در موبايل خود كرده از گفت‌وگو و دور هم نشستن و از گفتن و خنديدن لذت نمي‌برند اين چند نمونه و ادله بود كه زبان دراز در توجيه نظريه خويش «رجعت به غار» آورده است البته مي‌توانيد قبول نكنيد چون نظر اين زبان‌دراز حقير و زبان‌دراز‌زاده «آيينه» را به‌سادگي حتّي كمتر از آب خوردن مي‌توان رد كرد.

زبان دراز

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا