قمه زنی از ابراز ارادت تا سست کرن پایه های دین

احمد نباتی

مذهبی یزدفردا "احمد نباتی :امام ، انسان کامل و گل سر سبد عالم هستی است. آرزوی هر انسانی این است که به نوعی به خوبیها نزدیک شود و از بدیها دور گرد. پس محبت اجمالی به امام معصوم که پاسخگوی تمامی نیازهای فطری بشر است در عمق فطرت همهی انسانها نهفته است. کسی که امام خود را بشناسد در واقع به سرچشمهی تمام پاکیها دست یافته. سرچشمهای که امید و آرزوی هر انسانی است.

وقتی امام را اینگونه دیدیم، طبعا ارتباطی روحی با او برقرار خواهیم کرد. با خوشیهایش خوشحال میشویم و با حزن و اندوهش اندوهگین میگردیم. این نوع ارتباط، هم نشانهی عمق ارتباط فکری با انسان کامل است و هم راهنمای انسان به سوی ارتباط قلبی بیشتر با این دریای از خوبیهاست که نتیجهاش بهرهمند شدن بیش از پیش از برکات آن امام است.

پس عزاداری سید و سالار شهیدان نشانهی عمق دلدادگی به آن امام معصوم و بستری برای پیشرفت خود انسان است. روح عزاداری، غم و اندوهی است که در درون انسان ایجاد میگردد. نحوهی ابراز این اندوه درونی بسته به فرهنگ و آداب و رسوم مردم دارد. یعنی هر ملتی با توجه به عرف و فرهنگ خود عزاداری کرده و خود را در غم آنها شریک میداند.

حال سؤال اساسی این است که آیا از هر ابزاری برای ابراز این غم میتوان استفاده کرد یا خیر؟ و اصولا آیا در کنار عرفی بودن ابزار عزاداری، معیار و چارچوبهی هم برای این ابزار وجود دارد یا خیر؟

در پاسخ به این سؤال میتوان گفت که قطعا استفاده از هر نوع ابزاری در این مسیر صحیح نمیباشد. این عزاداری چون در مسیر دین و معنویات است باید به گونهای باشد که در چارچوبهی دین بوده و موجب ضعف و سستی پایههای دین نشود. برخی از شیوههای عزاداری (علی حسن فعلی عزادار) در واقع ترویج خرافات میباشد. و برخی دیگر از این شیوهها موجب سست کردن پایههای دین و زشت کردن چهرهی زیبای اسلام برای کسانی باشد که قصد آشنایی با این دین مقدس را دارند. پر واضع است که ما باید چهرهی زیبایی از دین خود به دنیا ارائه دهیم تا تشنگاه حقیقت و معنویت را به سوی این دین متین راهنما شویم و نیز بدیهی است که این شیوههای عزاداری نباید به گونهای باشد که چهرهی زیبای دین، زشت جلوه کند و تصویری زشت، خرافی و غیر معقول از دین ارائه شود.

قمه زنی یکی از کارهایی است که قطعا در شرایط کنونی موجب سست شدن پایه های دین و مذهب میگردد. ممکن است که انجام این کار در صد سال پیش را بتوان به گونهای توجیه کرد (البته طبق برخی از مبانی فقهی) اما در شرایط کنونی دنیا که تصاویر آن در کوتاهترین زمان در همه جا پخش شده و موجب فراری شدن بسیاری از قلوب از اسلام میگردد قطعا جایز نمیباشد. به نظر بنده کسانی که برای توجیه این کار به فتوای فقهای هفتاد سال گذشته همچون میرزای نائینی و بزرگان دیگر استناد میکنند، اصلا معلوم نیست که اگر این فقهای بزرگوار در این زمان هم حضور داشت باز هم فتوا به جواز این کار میدادند!

پس شایسته است که به دور از هرگونه تعصب و کم خردی، به دنبال شیوههای عزاداری معقول باشیم تا هم خود بهترین بهره را از این عرض ارادت ببریم و هم قلب مطهر امام زمان (ارواحنا له الفداه) را شاد کرده باشیم.